Heb je de voorkant van NRC de Luxe van afgelopen weekend gezien? Uitgever Benedikt Tasschen vormt met vrouw en kinderen een tableau vivant, met om hun heen diverse blote dames als moderne cherubijntjes. Bloot maar toch netjes. Van hun kruis zie je alleen een vage suggestie van schaamhaar.  Je ziet alles, maar toch zie je niets. Ik moest direct denken aan Beperkt Houdbaar, de documentaire over cosmetische chirurgie van Sunny Bergman uit 2007.

Vreemd eigenlijk, het wordt steeds bloter, maar tegelijkertijd mag je steeds minder zien. Bij mannen worden we overigens juist preutser. Je zou zeggen dat we meer van onze persoonlijke kant kunnen laten zien omdat het openbare domein toleranter is geworden. Maar het is net andersom: het openbare domein rukt op en legt zijn normen op aan ons persoonlijke domein. Net als bij tijd, de wereldstandaardtijd rukt op ten koste van onze eigen tijd.