Maandelijks archief: april 2012

En dan dat eerste exemplaar in je handen!

Hij is er! ‘In de Tusschentijd’ in druk! Gisteren om 11.30 uur kwam er een gammel bestelautootje voorrijden en was het zover. In plaats van de deur open te rukken, een doos open te scheuren en het eerste exemplaar in aanbidding te aanschouwen, laad ik heel beheerst samen met de chauffeur de lading uit. Daarna de dozen tellen en de pakbon tekenen. Maar dan. De omslag is prachtig, perfect. Vervolgens blader ik het boek door om te zien of niets ontbreekt en alles in de juiste volgorde staat. Niets op aan te merken. Opluchting. Niet dat ik problemen had verwacht, maar je weet maar nooit. Zien is geloven.

Ik kijk eens naar het resultaat. 47 Dozen, 1000 stuks. Wel een beetje vol in de huiskamer. Maar we hebben nog een paar dagen om daar een plekje voor te vinden voordat het bezoek komt om het verschijnen van mijn boek te vieren. Zo gaat het al weken: lijsten met klussen afwerken waarvan ik bij het begin geen idee heb hoe ik dat voor elkaar moet krijgen. Maar het gaat als met het beklimmen van die spreekwoordelijke berg: van een afstand is hij enorm, maar als je je ene voet voor de andere blijft zetten, dan ga je ondanks jezelf gewoon omhoog.

Het idee van een grote boekpresentatie heb ik laten varen, dat zou veel te lang duren. Nu organiseer ik er één voor collega’s op mijn werk en één voor familie en vrienden thuis. Morgen als eerste een presentatie op mijn werk. Toch een wat merkwaardige situatie: een schrijver die mensen uitnodigt om zijn eigen kunstje te komen bewonderen. Dat is goed beschouwd een functie van een uitgever: een excuus voor de schrijver. Dan kan de uitgever zeggen dat je boek zo mooi is en kun je er zelf chique en ingetogen bij staan. Als rechtvaardiging draai ik het maar om: het zou raar zijn om iets waar ik het al jaren over heb niet met mijn collega’s te delen en het stilletjes voor mezelf te houden. Het motto is dus: beste mensen, eindelijk heb ik mijn project afgerond en ik ben trots op het resultaat. Het zou mooi zijn als je het ook echt kon waarderen, maar anders is het jammer. Kom het in ieder geval met me vieren.

De reacties op mijn uitnodiging waren erg leuk. Geen enkele reactie waarin me op hoge toon werd toegevoegd dat het absoluut ongepast was om hem of haar met zo’n futiliteit lastig te vallen. Opvallend trouwens dat meerdere collega’s bekenden ook heimelijke literaire dromen te hebben ‘maar jij hebt het gedaan’. Heerlijk om dat te horen, daar word ik even een stukje groter van.

eBoek avonturen

Van het drukkersfront niets nieuws en dat is goed nieuws: woensdag 25 april, morgen!, blijft staan als afleverdatum van de eerste oplage. Maar nu In de Tusschentijd als eboek. Mijn idee over de distributie van mijn boek is om alle grote en kleine media en kanalen te gebruiken die beschikbaar zijn en die een goede indruk op mij maken. Maar niet alles tegelijk, daarvoor heb ik geen handjes genoeg. In dit blog meer over mijn avonturen met eboeken.

eBoeken via mijn eigen site verkopen overzie ik nog niet helemaal, dus dat zet ik even in de wacht. eBoeken via webshops verkopen is de volgende optie. Webshops kun je verdelen in twee soorten: met en zonder een eigen platform voor afrekenen en distributie. Alleen de grote webshops hebben zo’n platform, zoals amazone.com, bol.com, Apple Bookstore en Kobo. Dat kleinere webshops gebruikmaken van het platform van Centraal Boekhuis kan ik begrijpen, maar dat ik alleen een eboek via Centraal Boekhuis aan bol.com kan leveren – met alle extra kosten van dien – begrijp ik niet. Centraal Boekhuis schijnt ook in onderhandeling te zijn met amazon.com en Kobo voor de toelevering van eboeken als zij naar Nederland komen. Het mooie van eboeken is dat vrijwel iedere drempel tussen schrijver en lezer verdwijnt … in theorie. In de praktijk wordt de internet boekenmarkt van alle kanten dichtgetimmerd. Vooral in Nederland.

Zoals ik in een eerdere blog al meldde valt amazon.com voorlopig voor mij af omdat zij (nog) geen Nederlandstalige teksten distribueren. Ik weet niet precies wat het probleem is, waarschijnlijk dat de software van hun ereader, Kindle, nog geen Nederlands ondersteunt. Bol.com is alleen te benaderen via Centraal Boekhuis. Dat hoop ik volgende week te gaan regelen. Kobo, een grote internationale eboekdistributeur en webshop, heb ik afgelopen weekend aangeschreven, maar daar heb ik nog niets van gehoord. Blijft voor dit moment Apple Bookstore over. En wat bleek bij het regelen van een uitgevers account bij Apple: daar heb je een EIN voor nodig, een Employer Identification Number. Een EIN moet je aanvragen bij de Internal Revenue Service, een afdeling van de belastingdienst van de USA. Nadat ik het benodigde formulier voor de aanvraag gedownload had, zocht ik het adres waar het heen moest. ‘Aanvraag per mail’ heette de link, maar ik kon nergens een mailadres vinden … totdat ik me realiseerde dat dit gewoon postadres betekende … en ik maar zoeken naar een emailadres! Deformatie van iemand te veel op internet is ingesteld, zullen we maar zeggen. Maar afgezien van het tijdverlies door een postverzending , moest ik rekenen op een verwerkingstijd van 4 weken!

Aanvankelijk heb ik nog even geprobeerd mijn eboek zelf op te maken met iBook Author, het gratis opmaakprogramma van Apple. De reclame suggereerde dat opmaak en publicatie in de Apple Bookstore een kwestie van een paar drukken op de knop was. Bij het opmaken bekroop mij het gevoel bezig te zijn met zo’n amateuristisch DTP-product en dat is niet wat ik wil. Voor publicatie vanuit iBook Author heb je overigens ook dat leuke EIN nodig. Bij een volgende publicatie ga ik wel weer eens proberen zelf iets op te maken, maar In de Tusschentijd moet een professionele layout krijgen. Dat is inmiddels uitgevoerd door de vormgever. Jammer dat het nog zo lang moet duren voordat ik het kan publiceren.

Hoe is jouw opdikkingsfactor vandaag?

De afgelopen dagen was de tijd van de praktische zaken van het uitgeven van drukwerk. Vrijdag werden de laatste tekstcorrecties afgerond en overlegd over de kleur van het papier: net als bij muurverf heb je veel meer soorten wit dan je zou denken. Gisteren kreeg ik nog een grote schrik over de verzendkosten: het gewicht dreigde over de 500 gram te gaan en daarmee in een duurdere tariefgroep te komen. Maar vooral de dikte leek helemaal fout te lopen: als het boek en de verpakking dikker zijn dan 32 mm dan kan het niet meer als brief worden verzonden. Het moet dan als pakket worden verstuurd, waardoor de kosten van 2,50 naar 6,75 gaan! Alternatieven waren papier met een lagere opdikkingsfactor (Heb jij na zwaar tafelen ook wel eens last van een te hoge opdikkingsfactor?) of een andere papiersoort. Dit laatste zou de productiekosten serieus duurder maken.

Nou ja, een storm in een glas water: na nog eens meten en rekenen blijkt het gewicht en rugdikte binnen de marges te blijven. De vormgever bracht de ISO-proef van het omslag langs en dat zag er prachtig uit. Ik was namelijk ongerust dat de omslagfoto te licht zou worden, maar dat bleek te liggen aan een afwijking van de laserprinter. Een ISO-print wordt gemaakt op een geijkte laserprinter en hoewel het nog steeds geen drukwerk is, wijkt het hier veel minder vanaf. Het laatste bericht over de levertijd is dat het woensdag 25 april wordt.

Vrijdag de 13e … toch niet

Misschien moet ik opgelucht zijn: vrijdag 13 april halen we niet als opleverdatum van In de Tusschentijd. Geen rampen, maar gewoon te krap gepland. Het wordt nu in de week van maandag 23 april. Morgen krijg ik waarschijnlijk een nieuwe opmaak, waarin mijn correcties van vandaag zijn verwerkt. Morgen of overmorgen gaat hij dan naar de drukker. Wat er dan nog verkeerd in staat, staat er duizend keer verkeerd in, de hele eerste oplage namelijk. Je hebt dingen waar je vantevoren grondig over moet nadenken en er zijn dingen waar je dat vooral niet bij moet doen. Zelf een boek uitgeven is iets van de laatste soort. Ik ben een keer helemaal uit het veld geslagen uit Selexyz thuisgekomen: zoveel boeken, wat heb ik daaraan toe te voegen. Wie zit er op mij te wachten? Zeven jaar in je eentje doorgaan met zoiets volstrekt nutteloos als een roman, het is me wat. Lucebert zei het al: Alles van waarde is weerloos. Ik vat dat op als dat het zijn waarde aan niets anders kan ontlenen dan aan zichzelf … net als mijn boek. Dat bedoel ik met nutteloos. Er zijn twee manieren om dat vol te houden: koester je illusie dat de hele wereld op je zit te wachten, of doe het om wat het voor jezelf waard is. Ook al ben ik best wel eens blij met wat ik heb geproduceerd, probeer ik het bij de tweede benadering te houden.

Volgende keer meer over eBoeken.

Vrijdag de 13e nadert!

Vrijdag de 13e, eigenlijk best een sterke datum voor aflevering van het drukwerk van je eerste roman. De dramatiek zit er al in. Je ziet het al voor je: slippende vrachtwagens, foute afleveradressen en ontregelde TomToms. En als je al een kwartier bezig bent de gasten op je boekpresentatie te bezweren nog éven te wachten en dat je roman echt zo afgeleverd wordt, komt er dan eindelijk een lullig, gedeukt bestelautootje voorrijden, waaruit een 80-jarig jichtig mannetje in een beige stofjas stapt. Nadat hij tot drie keer toe met zijn steekkarretje met één lekke band komt aanzetten met een wankele stapel dozen met het verkeerde boek – ‘drie keer is schipbreuk’ – komt hij de vierde keer zo waar met mijn boek. Ten overstaan van de inmiddels al aardig beschonken gasten maak ik de eerste doos open en wordt getroffen door de spelfout in mijn naam op de omslag: Hans Versteer in plaats van Hans Verster. Ik probeer het nog te verdoezelen maar mijn oma van 93 is weliswaar stokdoof maar niet blind en begint te roepen ‘Je heet helemaal geen Hans Versteer, dat is hartstikke fout’. In de chaos van honende en niet-begrijpende opmerkingen weet ik de wethouder zo ver te krijgen dat hij met zijn speech begint. Ik had hem bezworen het kort te houden, wat hem niet belette om in de Power Point presentatie van de PR-afdeling van de gemeente te kiezen voor de optie ‘uitgebreid’. Om de vele piepkleine cijfertjes in de vele zeer grote grafieken beter te kunnen aanwijzen trok hij een traproede uit de naastgelegen trap net voordat de omvangrijke, ingehuurde buurvrouw met een enorm dienblad met gevulde champagneglazen en bitterballen naar beneden kwam … … Sorry, ik moest even afreageren. Dat krijg je van al dat geregel. Sinds mijn vorige blog heb ik het ontwerp van de omslag en het binnenwerk goedgekeurd – dat wordt heel mooi! – een ISBN aangevraagd, een kort artikel over tijdverspilling (ik had toch niets te doen) op mijn website gepubliceerd – https://www.hansverster.nl/ – en bezig geweest met het organiseren van een boekpresentatie. Dat laatste gaat niet door … niet vanwege visioenen als hierboven, hoor. Ik was niet overtuigd van de opties, te groot, te klein, past niet goed bij de gelegenheid, enz. Ik geef nu een borrel voor mijn directe collega’s en i.p.v. een wethouder heb ik het afdelingshoofd gevraagd iets te zeggen … nu maar hopen dat hij geen PP-presentatie meeneemt om mij te pesten. Maar de lijst van wat ik nog moet doen voor vrijdag de 13e is lang: zorgen dat In de Tusschentijd zo snel mogelijk te krijgen is als drukwerk en eBoek, zorgen dat zo veel mogelijk mensen weten van het bestaan van mijn boek en van mij als schrijver, enz. Ik hou je op de hoogte.